Just don't leave me.

Jest 2:11 dnia 3.01.2015
Nie mam żadnego cholernego pojęcia co się wokół mnie dzieję. Dlaczego to piszę, dlaczego choćby weszłam na tego bloga? Wiem tylko, że wróciło zbyt wiele wspomnień i właśnie topię się w swoich gorzkich łzach. Jeśli to czytasz to widzę tylko 2 powody.
1. Ty na prawdę mnie kochasz oraz tego bloga, choć wkurwiam cię do nieprzytomności nic nie dodając i łamiąc obietnice.
2. Jesteś kolejną zbłąkaną owieczką, ale nie szkodzi. Pasterz Andżelika przyjmie cię w swoje ramiona.

Pisanie jest jak nałóg. Za każdym razem jestem święcie przekonana, że to rzuciłam. Serio, teraz już byłam pewna. A jednak jest już 2:14, dalej topię się w swoich łzach i zdycham z tęsknoty za tym wszystkim. Nadal nie wiem co ja do cholery robię. Możliwe, że znowu zawiodę. Choć tak właściwie to nie mam kogo zawodzić, jestem sama, ale ok, ok. Ostatnia notka była w chuj kiedyś tam, jedyną winną jestem ja.

Ale w każdej chwili coś się może zdarzyć. Jestem tylko nastolatką, która ma gównion pomysłów na sekundę i nie kontroluje niekiedy tego co robię. Więc jeśli kiedyś pojawi się tu coś typu rozdział, notka, link, czy co mnie napadnie nie bądźcie zdziwieni. Ja nie będę.

Wciąż Was kocham. Kocham każdego mojego bloga, choć każdego opuszczam wraz z czytelnikami. Ale to nic, miłość to miłość. Albo sentymentalność. Prawdopodobnie jedno i drugie. No nic. 2:18, chyba muszę kończyć. Bądźcie gotowi albo i nie. Czas działać. Może coś takiego jak remake?

2:19 - kończę, kocham, tęsknie.


/A.