VI - Własność

   Ciężki rytm muzyki pulsował w moich żyłach. Ciała pijanych ludzi co chwilę odbijały się o mnie. Czułam lekkie otępienie alkoholem, na który się pokusiłam. Na szczęście nie była to dawka, po której straciłabym kontakt z rzeczywistością. Mały uśmiech wstąpił na moje usta, kiedy zauważyłam w tłumie przyjaciółkę w objęciach swojego chłopaka. Była szczęśliwa, a to jest najważniejsze.

   Nie mam pojęcia ile czasu spędziłam już na parkiecie. Najważniejszy jest fakt, że ostatni raz tak się bawiłam... dawno. Na pewno jest to dużo lepsze niż nowa powieść o nieszczęśliwej miłości. 

   Udało mi się zatańczyć z Dylanem, Louis'em i dwoma mężczyznami, którzy wydawali się całkiem przyjaźni. Od mojej krótkiej wymiany zdań z Harry'm, nie widziałam go. Podobnie Hiley. Na prawdę nie zdziwiłabym się, gdyby byli w jednym z pokojów na górze. Intryguje mnie, jak można w takim stopniu pozbyć się szacunku do własnej osoby. Prawdopodobnie każda dziewczyna, która przewinęła się przez rozporek Styles'a już dawno się go pozbyła. Cóż, podobno ciągnie swój do swego. 

    Poczułam silne dłonie na swoich biodrach. Moje ciało momentalnie zesztywniało na nieznany dotyk. Ciężki oddech omiótł moją szyję. Mogłam w nim wyczuć mocną woń wódki i nikotyny. W pewnych przypadkach można by uznać to za pociągające, lecz nie teraz. 

   Spuściłam wzrok, spoglądając na ręce coraz ciaśniej mnie oplatające. Nerwowo przygryzłam wargę, nie wiedząc jak się zachować. Zauważyłam wielką głowę węża na prawej dłoni z obnażonymi zębami. Tatuaż piął się wokół nadgarstka, przypominając wielką bransoletę. Chciałam taktownie wyswobodzić się z jego uścisku, lecz na marne. 

- Rozluźnij się - usłyszałam cichy, zachrypnięty głos.

   Miałam wrażenie, że w tamtej chwili moje serce znajdowało się w gardle. Znałam tą osobę, byłam tego pewna. Nie jestem tylko przekonana na jakim poziomie. Reakcja ciała podpowiadała mi, że nie jest to mój przyjaciel. 

- Porusz biodrami - kolejne słowa wypłynęły z jego ust, tym razem głośniej. 

   Czułam jak próbuje nadać rytm moim nogą, lecz bezskutecznie. Prawdopodobnie przypominałam zamrożoną kukłę, niepodatną na ruchy innych, lecz w tym momencie mi to nie przeszkadzało. Kątem oka dostrzegłam kawałek twarzy mojego chwilowego prześladowcy. Przełknęłam głośno ślinę, szybko nawilżając usta, które w jednej sekundzie stały się przerażająco suche. Atmosfera wokół mnie stała się niezwykle przytłaczająca, a temperatura wzrosła. Nigdy nie chciałam znaleźć się z nim w takim momencie. 

    

    Calmin. 

    Jego parudniowy zarost dokuczliwie otarł się w moją skórę, która w porównaniu z jego była idealnie gładka i miękka. Delikatne muśnięcie nosa o obojczyk przywołało nieprzyjemną gęsią skórkę. Zacisnęłam usta w cienką linie, czekając na dalszy obrót spraw. Nic mi nie zrobi. Jestem otoczona ludźmi. 

- Daję ci ostatnią szansę - mruknął w moje ramię, przez co się wzdrygnęłam - porusz biodrami. 

   Pokonałam nagły przypływ niepewności i powoli spełniłam jego prośbę. Tylko raz. Sądzę, że choćby miałby mnie zmusić, nie zrobię tego po raz kolejny. Cokolwiek bym ubrała lub robiła - to nie mój styl. Jest zbyt prowokacyjny. Nawet alkohol nie zmieni mojego podejścia. 

   Poczułam mocne pchnięcie jego krocza w moje pośladki, przez co automatycznie odskoczyłam w przód. Niestety nie daleko, ponieważ jego ręce zręcznie znów mnie przyciągnęły. 

- Odejdź - chciałam aby to słowo twardo zabrzmiało, ale niestety wyszło na odwrót.

   W odpowiedzi uzyskałam gardłowy śmiech, który obudził we mnie obrzydzenie. Nie było w nim krzty humoru, a tym bardziej sympatii. Nie do końca wiem co jest w nim tak odrażające. Co budzi niechęć pomieszaną ze strachem. Rzadko mam z nim kontakt, jednak zawsze wywołuje u mnie wszystkie negatywne emocje, na jakie mnie stać. Cokolwiek to jest, działa i to doskonale. 

   Piosenka zmieniła się na mocny dupstepowy utwór. Ludzie przede mną zdawali się nie zauważać mojej nieruchomej osoby w uścisku odrażającego mężczyzny. Możliwe, że nie chcieli widzieć. Nie zdziwiło by mnie, gdyby wszyscy w pomieszczeniu znali Calmin'a i jego temperament, który bił od niego falami. 

   

    Czy on w ogóle jest zaproszony?

- Ty naprawdę jesteś aż takim debilem? - usłyszałam znajomy głos, przebijający się przez mocne dźwięki basów. 

   Spojrzałam przed siebie, napotykając zieloną parę oczu, które z pogardą wpatrywały się w osobę stojącą za mną. Zaskakując samą siebie, poczułam pewien rodzaj ulgi na jego widok. Wiem, że brunet przede mną nic mi nie zrobi. Może być dupkiem na wszystkie możliwe sposoby, ale w ostateczności stanie w mojej obronie. Zdążyłam się o tym przekonać.
- Aż takim, aby ruszać moją osobę? - kontynuował.
   Odruchowo prychnęłam pod nosem.
- Chyba sobie kpisz - sapnęłam.
   Jego groźny wzrok spoczął na mnie, mówiąc abym się zamknęła. Na ile pozwalała mi moja swoboda ruchów, wzruszyłam ramionami, spuszczając głowę. To było przyzwyczajenie.
   Harry zrobił parę kroków do przodu, zbliżając się do nas. Automatycznie uścisk wokół mojej tali zaczął słabnąć, co mnie zadowalało. Zręcznie zrzuciłam jego dłonie z siebie, odsuwając się od niego. Szybko podeszłam do Styles'a, który gestem głowy pokazał mi, aby przeszła za niego.
- Nie denerwuj się.
    Głośno fuknęłam, przyciągając uwagę Calmin'a na swoją osobę. Znacząco poruszył brwiami i szeroko się uśmiechnął. W odpowiedzi pozdrowiłam go środkowym palcem.
    Kątem oka zauważyłam, że parę osób przystanęło dookoła nas, przyglądając się naszej trójce. Prawdopodobnie liczą na emocjonującą bitwę, która urozmaiciłaby ich i tak nudne życie. Nie potrafię zrozumieć, czemu bójki cieszą się taką popularnością. Jeśli tak bardzo lubią przemoc, dlaczego sami nie pokuszą się o wejście na ring?
- Miło spędzaliśmy czas, dopóki nie wpierdoliłeś swoich trzech groszy - dopowiedział kpiąco blondyn.
   Podniosłam jedną brew do góry. Chłopak z kręconymi włosami obrócił się przodem do mnie. Spojrzałam w jego zielone oczy i z niewinną minką pokiwałam głową na nie. Brunet posłał mi szybki uśmiech, wracając do poprzedniej postawy.
- Chyba tylko ty tak twierdzisz.
   Poczułam jak Harry chwyta mnie za nadgarstek, obracając się na pięcie. Cicho syknęłam na zbyt mocny uścisk. Szybko wyminęliśmy tłum imprezowiczów, tym samym opuszczając parkiet. Zza jego pleców zauważyłam, że kierujemy się na zewnątrz budynku. Po krótkiej chwili, kiedy przekroczyłam próg domu, w moją skórę uderzyło lodowate powietrze. W błyskawicznym tempie gęsia skórka ponownie pokryła większą część mojego ciała. W porównaniu do rozgrzanej atmosfery w środku, tutaj czułam się jak na drugiej Syberii.
- Boli - mruknęłam, wyswabadzając swoją rękę z uścisku.
    Zrezygnowana spojrzałam na zaczerwieniony nadgarstek, wyobrażając sobie wielki siniak, który na pewno pojawi się. Przeniosłam ciężar ciała z jednej nogi na drugą, nie wiedząc jak się zachować. W mroku zarejestrowałam, że mężczyzna wyciąga jednego papierosa z paczki i wkłada go do ust. Już po chwili gęsty dym opuścił jego usta.
- Nie jestem twoja - oznajmiłam.
    Nie wiem po co to powiedziałam. Samo nasunęło mi się to na język, znikąd. Możliwe, że moje urażone ego przemówiło. Nie podobał mi się fakt, że tak stwierdził. Nie jestem własnością, a tym bardziej nie jego.
    Brunet przez moment wydawał się nieobecny, prawdopodobnie próbując domyślić się co mam na myśli. Parę sekund później otworzył z warg małą literkę o, tym samym wypuszczając kolejną dawkę dymu.
- Jesteś.
- Nie - zaprzeczyłam.
    Oparłam się balustradę, krzyżując dłonie na piersi.
- Nie w taki sposób, o którym myślisz - znacząco się uśmiechnął - Byłaś widziana w moim towarzystwie, co automatycznie czyni Cię moją własnością. Calmin i ja nie jesteśmy w przyjaznych stosunkach, co pewnie zdążyłaś zauważyć. On nie ma prawa dobierać się do moich ludzi, tak samo ja do jego. Nie pisana zasada.
    Przez moment stałam nieruchomo, powoli analizując nowe wiadomości. Pierwszy raz spotykam się z czymś takim. Na pewien sposób to logiczne. Skoro ten spór jest tak mocny, jak wszyscy go przedstawiają, osoby Harry'ego i Calmin'a z pewnością skakałyby sobie do gardeł. W ten jeden sposób mogę zgodzić się na bycie jego własnością. 
- Skąd wiedziałeś, że próbuje się do mnie dobrać? - zapytałam.
- Jakiś dzieciak przyszedł do mnie i mnie powiadomił - odpowiedział, jakby była to najprostsza rzecz na świecie.
    Uniosłam jedną brew do góry, nawiązując z nim kontakt wzrokowy. Jego oczy były idealnie dostrzegalne, nawet w mroku. Choć dzieliło nas parę metrów, bez problemu mogłam zatopić się w głębokiej zieleni. Chłopak z intensywnością odwzajemniał spojrzenie. Miałam wrażenie, że próbuje dostrzec coś więcej. Moją duszę, jakkolwiek idiotycznie to brzmi. W jego tęczówkach migotała powaga, tak sądzę. Z pewnością gdybym była lepsza w odczytywaniu emocji z cudzych oczu, mogłabym coś dodać. Niestety nie jest to moja mocna strona.
    Przeniosłam spojrzenie trochę wyżej. Moją uwagę przyciągnęło małe rozcięcie na brwi.
- Biłeś się? - kolejne pytanie wypłynęło z moich ust, zanim zdążyłam się powstrzymać.
    Brunet zrobił trzy kroki do przodu, zbliżając się do mnie. Z każdym ruchem dostrzegałam więcej detali jego twarzy. W jego policzkach pojawiły się małe dołeczki. Nie pasowały do niego. Jego ciemna strona, postawa Bad Boy'a, wyścigi...
- Masz bardzo dużo pytań - mruknął, nie przestając się uśmiechać - może.
    To drugi raz, kiedy mam do czynienia z tą wersją Harry'ego. Tą... miłą. Jest to rzadka odmiana, która mam nadzieję będzie mu towarzyszyć. Nie cierpię Styles'a dupka, kobieciarza i aroganta. Może to alkohol tak na niego działa?
- Jak Ci się podobał wyścig? - teraz to on przejął pałeczkę.
   Zmieniłam pozycje, przenosząc dłonie za tułów. Spuściłam głowę, aby otrzymać chwilę rezerwy. W między czasie kopnęłam mały kamyczek przed siebie, który zatrzymał się przy butach towarzysza.
- Świetne. Na prawdę, zmieniłam o tym zdanie - wzięłam głęboki wdech - bardzo dobrze jeździsz.
    Moje wyznanie w pewien sposób zażenowało mnie. Nie mam w zwyczaju chwalenia kogokolwiek, a tym bardziej jego.
    Podniosłam głowę. Chłopak wpatrywał się we mnie, z nieodgadnionym wyrazem twarzy, co było bardzo niekomfortowe. Nerwowo przygryzłam wargę, po sekundzie ją wypuszczając. Mój wzrok błądził wokół niego. Nie wiedziałam gdzie go skupić, jak się zachować.
- Dziękuje? Jak chcesz, możesz kiedyś ze mną jechać.
- Nie ma mowy - momentalnie zaprzeczyłam.
   Jego lewa brew powędrowała do góry, a rozbawienie zaiskrzyło w tęczówkach. Wiem, że Harry jest dobrym kierowcą. Ja z taką prędkością jaką wyciągał na wyścigu, miałabym wypadek dziesięć razy. Po prostu uważam, że losu lepiej nie kusić.
- No tak - głośno westchnął - zapomniałem. Księżniczki nie robią takich rzeczy.
- Dupek - fuknęłam.
   Szybko odepchnęłam się od barierki i go wyminęłam. Słyszałam za sobą cichy śmiech, który stopniowo głuchnął, zbliżając się do wnętrza domu.
    W środku nic się nie zmieniło, przez tą krótką chwilę. Nadal masa ludzi tańczyła do niewiarygodnie głośnej muzyki, pijanych osób przybywało, a alkoholu nie brakowało. Podeszłam do naszego stolika, przy którym siedziała Melissa. Dziewczyna zataczała palcem kółko wokół szklanki. Kiedy usiadłam na małej kanapie, brunetka podniosła na mnie wzrok, posyłając mi wymuszony uśmiech.
- Dlaczego tutaj siedzisz, zamiast się bawić? - zapytałam, lekko szturchając ją ramieniem.
    Chwyciłam w dłonie swojego drinka i upiłam mały łyk. Zauważyłam, że towarzyszka idzie w moje ślady.
- Harry przepadł, tak samo jak i Louis. Less i Dylan świetnie się razem bawią i... teraz dopiero dołączyłaś do mnie ty.
    Skinęłam głową, dopijając napój.
- Upijmy się - mruknęła, podpierając się dłonią o policzek.
    Głośny śmiech opuścił moje usta. Pokiwałam lekko głową, opierając plecy o poduszki.
- No co? Nie mamy nawet facetów! Przynajmniej ja.
    W skupieniu przyglądałam się, jak Melissa staję na nogi i zręcznie obchodzi stół. Podeszła do baru i wyciągnęła z samego środka dwie butelki wódki. Obracając się do mnie, pokiwała zabawnie brwiami, na co prychnęłam w rozbawieniu.
- Zobaczymy jak mocną masz głowę - powiedziała, podając mi przeźroczysty napój.
     Przez krótką chwile przyglądałam się z ukosa opływowemu kształtowi szkła i rozważałam wszystkie za i przeciw. Jestem pełnoletnią nastolatką. Jedyne o czym powinnam myśleć w moim wieku, to zabawa. Przyda mi się małe oderwanie od nędznej rzeczywistości. Szkoła jest dopiero w poniedziałek, więc zdążę wytrzeźwieć. Dylan i Less odwiozą mnie do domu, lub zabiorą do siebie. Żadnych minusów!
    Odkręciłam butelkę, spoglądając na koleżankę, która podrzucając zakrętkę w jednej dłoni znacząco się uśmiechała. Podniosła swój trunek w górę, w geście toastu. Śmiało odwzajemniłam gest.
- Za nową znajomość.
    Przyłożyłam gwint do ust, biorąc duży łyk. Szybko przełknęłam alkohol. Gorzki smak zalał całe moje gardło, paląc je przy tym niemiłosiernie. Przeklnęłam się w duchu, że nie pomyślałam o czymś do przebicia.
- Za miłość - kontynuowała.
    Zszokowana szeroko otworzyłam oczy. Dziewczyna wyglądała, jakby przed paroma sekundami wypiła wodę.
- Która nie istnieje - sapnęłam słabym głosem.
   Kolejny łyk, który wykrzywił moje ciało na każdy możliwy sposób.
- Za wyścigi.
   I jeszcze jeden.
- Za pieniądze.
   I jeszcze jeden.
- Za facetów.
   I jeszcze jeden.
- Za młodość.
   I jeszcze jeden.
- Za nas.
 


    Szybko otworzyłam oczy, jeszcze szybciej je zamykając. Zacisnęłam z całej siły powieki, ponieważ uciążliwe światło obrało sobie za cel oślepienie mnie. Po paru próbach, w końcu mogłam widzieć.
    Pierwsze co do mnie dotarło, to ból. Moja głowa nieprzyjemnie pulsowała. To było neutralne uczycie w porównaniu do katorgi innych zjawisk zachodzących w niej. Myślenie okazało się jedną z najtrudniejszych czynności. Miałam ochotę zakopać się pod ziemią i wyjść, kiedy będzie po wszystkim. Zapomniałam już, jak wredne mogą być skutki uboczne bo alkoholu.
   Delikatnie się rozciągnęłam, powoli skanując pokój, w którym się znajdowałam. Wszystko docierało do mnie wolniej, jednak to potrafiłam ocenić bez żadnego problemu. Nie mam cholernego pojęcia, gdzie jestem.
   Podniosłam się do pozycji siedzącej, czego pożałowałam w chwili kiedy głowa dała o sobie znać. Bezwładnie znów opadłam na poduszkę, co przyniosło taki sam efekt. Ałć?

- Masz za swoje kochanie - przemówił wredny głosik w mojej głowie. 
- Zamknij się. 
- Trzeba było tyle nie pić. 
- Zamknij się!
- Ale ja tylko stwierdzam fakty.
- ZAMKNIJ SIĘ KURWA!

Nie mogę uwierzyć, że prowadzę wewnętrzną konwersację.

- Nie wierć się - usłyszałam zaspany głos obok siebie.
   Chwila... obok siebie?
   Krótki pisk opuścił moje usta, na co dałam sobie mentalny cios. Moja głowa!
- Kurwa!
   Obróciłam się zszokowana na nagły wybuch nieznanej mi osoby. Mężczyzna, tak sądzę, leżał do mnie plecami, lecz mogłam dostrzec malunki licznych, małych tatuaży na jego ramionach.
   Dlaczego leże w jednym łóżku z mężczyzną?
   Dlaczego ja nic nie pamiętam?
- Przepraszam... em... ty - szepnęłam.
   Przeniosłam wzrok na włosy chłopaka, które lekko się poruszyły przez prychnięcie. Dam sobie rękę uciąć, że gdzieś je już widziałam.
- Nagle zapomniałaś mojego imienia? Wczoraj dość często je krzyczałaś - ten głos też znam.
- Słucham? - podniosłam głos, znów żałując tego ruchu.
    Co się wczoraj stało? Przeklęta Melissa i jej wódka. Moja święta pamięci - wróć! Nie krzyczałam niczyjego imienia, pamięta... nieważne.
- Sto światów z tobą, Księżniczko.



***
Przepraszam, że tak długo musieliście czekać na taki krótki, beznadziejny rozdział! Zazwyczaj pisze je w weekendy a tydzień temu w ostatniej chwili okazało się, że jestem przez te 2 dni niedysponowana.
Dziękuje oczywiście, za to, że tyle cierpliwie czekaliście.
70 komentarzy? C R A Z Y.
Dziękuje, dziękuje, dziękuje! Za każdy z nich, to wiele dla mnie znaczy!
Nowych bohaterów możecie znaleźć w zakładce, a jeśli macie jakieś pytania -----> ASK

Czytasz, więc byłoby miło gdybyś skomentował :) 

~ A.