Prolog

   Gwałtowny skręt mocno zarzucił moim ciałem, przez co bezwładnie uderzyłam w drzwi. W tle można było usłyszeć głośny dźwięk syren policyjnych. Spojrzałam za siebie i w oczy uderzyły mnie kolorowe światła, tuż za naszym wozem. Szybko odwróciłam wzrok przed siebie, lecz jedyne co mogłam zauważyć, to ciemność. Jak, do cholery, on mógł prowadzić?!

- Przepraszam, kochanie. Obiecuję, że to zaraz się skończy! - jak przez mgłę usłyszałam głęboki głos. Było można wyczuć w nim napięcie jak i troskę. 

   Zacisnęłam palce na siedzeniu, czekając na kolejne zarzucenie autem. Ponownie moje ramię spotkało się z twardą powłoką na co mimowolnie się skrzywiłam. Będę mieć siniaki. 

   Zamknęłam powieki i zaraz je znów otwarłam. Udało mi się dostrzec, że przejeżdżamy na czerwonym świetle. Boże, to niebezpieczne! 

Alison. Uczestniczysz właśnie w najniebezpieczniejszym wydarzeniu w twoim życiu i przejmujesz się czerwonym światłem? Co z tobą nie tak?!

   Szybkim ruchem odgarnęłam włosy z twarzy. Odwróciłam twarz w kierunku kierowcy i automatycznie przygryzłam wargę. Wyglądał seksownie, kiedy kierowała nim adrenalina.

   Kolejny skręt wyrwał mnie z transu. 

Serio? Serio, kurwa?! Teraz myślisz o tym, jak seksowny jest twój chłopak?! Kurwa, wybrałaś sobie idealną porę! 

- Cokolwiek się stanie, pamiętaj, że Cię kocham! - podniesiony głos dotarł do moich uszu. 

   Znów obróciłam się w kierunku chłopaka. Jego dłonie mocno zaciskały się na kierownicy, uwydatniając żyły na rękach. Włosy lekko otulały jego czoło, które teraz było pełne zmarszczek, spowodowanych skupieniem. Wargi, które tak uwielbiałam całować, teraz było mocno zaciśnięte, a wzrok skupiony na drodze. 

- Ja ciebie też kocham - powiedziałam cicho, jednak wiedziałam, że usłyszał, ponieważ kąciki jego ust, lekko uniosły się ku górze. 

   Uderzenie. Ból. Strach. Jeszcze więcej bólu. Pustka. 

   Gwałtownie uniosłam powieki, czego gorzko pożałowałam, ponieważ pomarańczowe światło mnie oślepiło. Ból. Wszędzie. Boli. 

   Chciałam poruszyć ręką, lecz to bolało. Tak samo jak reszta codziennie prostych czynności. W tle wciąż mogłam usłyszeć te przeklęte syreny policyjne. 

   Zdobyłam wszystkie swoje siły na poruszenie głową w celu rozglądnięcia się. Wciąż była noc. Wciąż siedziałam w aucie. Tylko trochę inaczej zapamiętałam ten pojazd. Wszystkie szyby były powybijane. Przód auta był zmiażdżony. Pomarańczowe światło okazało się ogniem. 

   I wtedy spojrzałam na miejsce kierowcy. Puste. Zaczęłam gorączkowo się rozglądać, lecz nigdzie nie mogłam dostrzec wyszukiwanej przeze mnie osoby. Nigdzie.

Gdzie jest mój anioł?